کودکانه

به نام خدا

اگه راستش رو بخواهید اول باور نمی کردم می رم،چون خودم رو لایق نمی دونستم.علاوه بر اون یک فرصت طلایی بود که خدا در اختیارم گذاشته بود وقبلا فکرش رو نکرده بودم.ولی حالا دلم گم شده وبر گشتم.با خودم میگم میشه مولا مون ظهور کنن وماهم از غربت بدر شیم.دل شیعه پاره پاره است کنار حرم امین وحی وختم مرسلین،بقیع ،کربلا ونجف ،کاظمین وسامرا.خدایا کجا روی ماهشان را ببینم وغم غربت تشیع را با اشک شوق به قدومش ریختن واگویه کنم.چه وقت لایق رخ نمایی دائمی ایشان خواهیم شد.ازآن شب که برای عرض تسلیت سالگرد شهادت بانو وارد حرم پیامبر ص شدم وحتی نتوانستم کلامی از غم هجران آن دردانه ی نبی باز گویم بغضم صد چندان شد واحساس خفگی افزون.اما خوب می دانم راه چاره این است که در دست هم فضای جامعه ی جهانی را به گونه ای زمینه سازباشیم که شایسته ی فرج شویم.

انشاءالله خدا توفیق بده قصد دارم کمی از مشاهدات وبرداشتهای خودم برای دوستان بنویسم.

اللهم وفقنا لما تحب وترضی