کودکانه

                                                                                                                                                                                                                                            می

دو ماهی می شد که پدر توان خرید گوشت را پیدا نکرده بود.شاید هم آبروداری می کنند وبیش از دو ماه است که گرمی پروتئین جانوری به این خانه وارد نشده است.امروز به نیت ادب وعبادت در مراسم عزاداری شرکت کردومسیری طولانی را با دسته ها و   هیئت های عزا دار هم مسیرشد.عاشقان امام حسین با تنوع سلیقه ازعزاداران پذیرایی می کردند.مدتی در صف ایستاد و به نیت تبرک یک ظرف پلو وخورش قیمه دریافت کرد.اما دلش نیامد آن را نوش جان کند.با کمال ادب وحوصله ،پدر وپسر غذا را به خانه بردند تا یک وعده نهار خانواده ی چند نفره را تامین کندوهمه ی اعضا از این متبرک بهره مند شوند.شاید علاوه بر نیت قلبی که اکثر افراد نسبت به نذری دارند؛داشتن این فرصت که هر چند به اندازه ی چند قاشق برنج ویک تکه ی کوچک گوشت بعد از مدتی نصیب هر کدامشان شده بود ،لذت میل آن را افزون می کرد.شکر گذاری بعد از تناول این طعام متبرک جدا آدمی را به وجد می آورد.؛خدایا توچه بندگان قانع وبا ادبی داری! با این موضوع به یاد یکی از همکاران افتادم که هر وقت دل تنگ می شد،یک قابلمه به حد بضاعتش روی اجاق می گذاشت وبا توسل به یکی از معصومین وابواب رحمت حق ،مختصر غذایی می پخت وچند بشقاب درب خانه ی همسایه ها تقسیم می کرد.گفتم کاش با این حساب که تا 40خانه همسایه ی ما هستند؛گهگاهی غیر ایام  ولیالی خاص نیز اقدامات خیرمان را ادامه دهیم،شاید که در همسایگی ما گرسنه ی آبروداری باشد وخانواده اش با این احسان ما ،طعم غذای گرم وپخته به جز آنچه در توان خود دارند را بچشند.